ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΙΣΧΙΟΥ

Η άρθρωση του ισχίου είναι μια από τις πιο συνηθισμένες εστίες ανάπτυξης οστεοαρθρίτιδας. Επιδημιολογικα σε κάποιους πληθυσμούς φαίνεται να υπάρχουν πολύ χαμηλά ποσοστά εμφάνισης της νόσου (Αφρικανούς, Νέγρους και Κινέζους Νότιας Κίνας). Πιθανώς αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι ειδικοί προδιαθεσικοί παράγοντες (δυσπλασία της κοτύλης), είναι πολύ σπάνια σε αυτούς τους πληθυσμούς.
Όπου υπάρχει μια προφανής γενεσιουργός αιτία , χρησιμοποιείται ο όρος “ δευτεροπαθής οστεοαρθρίτιδα”. Αυτοί οι ασθενείς βρίσκονται συνήθως στην 3η ή στην 4η δεκαετία της ζωής. Έτσι σε χώρες όπου η δυσπλασία της κοτύλης και τα εξαξαρθρήματα είναι συχνά (νότια Ευρώπη), υπάρχει αυξημένη συχνότητα οστεοαρθρίυιδας. ΄Οταν δεν υπάρχει κάποια προφανής υποκείμενη νόσος, χρησιμοποιείται ο όρος “πρωτοπαθής αρθρίτιδα”. Οι ασθενείς είναι μεγαλύτερης ηλικίας, ενώ πιο συχνά προσβάλλονται οι γυναίκες.

ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ: Ο αρθρικός χόνδρος καταστρέφεται και στο υποχόνδριο οστούν σχηματίζονται κύστεις και σκλήρυνση. Στα άκρα της άρθρωσης υπάρχουν τα χαρακτηριστικά οστεόφυτα. Η υπερτροφία του υμένα είναι συχνή και η ρίκνωση του θυλάκου μπορεί να επιδεινώσει την δυσκαμψία της άρθρωσης.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ: Ο πόνος εμφανίζεται συνήθως στη βουβωνική χώρα, αλλά μπορεί να ακτινοβολεί και στο γόνατο. Αρχικά παρουσιάζεται μετά από δραστηριότητα αλλά αργότερα καθίσταται συνεχής και νυχτερινός. Η δυσκαμψία εμφανίζεται συνήθως μετά από περίοδο ανάπαυσης, αργότερα όμως χειροτερεύει μέχρι του σημείου να είναι αδύνατο να φορέσει κανείς τις κάλτσες του ή τα παπούτσια του. Η χωλότητα παρατηρείται στα αρχικά στάδια και ο ασθενής μπορεί να έχει την αίσθηση ότι το πάσχον άκρο κονταίνει.
Το άκρο που πάσχει βρίσκεται συνήθως σε εξωτερική στροφή και προσαγωγή, με αποτέλεσμα να φαίνεται κοντό. Συνοδεύεται σχεδόν πάντοτε από μια σύγκαμψη του ισχίου. Οι κινήσεις του ισχίου αν και μερικές φορές είναι ανώδυνες, έχουν περιορισμένο εύρος. Η εσωτερική στροφή, η απαγωγή και η έκταση είναι αυτές που επηρεάζονται νωρίς και σε μεγαλύτερο βαθμό. Ο ασθενής τέλος αδυνατεί να εκτελέσει απλές κινήσεις του σκέλους, βαδίζει με δυσκολία και αδυνατεί να ανέβει σκάλες.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Η χορήγηση σε πρώτη φάση αντιφλεγμονωδών και αναλγητικών φαρμάκων βοηθά πολύ, καθώς επίσης και η τοπική θερμότητα. Ο ασθενής ενθαρρύνεται να χρησιμοποιεί βακτηρία και να προσπαθεί να διατηρήσει την κινητικότητα και την σταθερότητα του ισχίου με ασκήσεις, αποφεύγοντας όμως την υπερβολική φόρτιση της άρθρωσης. Στα αρχικά στάδια η φυσικοθεραπεία μπορεί να ανακουφίσει τους ασθενείς για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Οι ενδείξεις για χειρουργική επέμβαση είναι η επιδείνωση του πόνου, ο σοβαρός περιορισμός της καθημερινής δραστηριότητας του ασθενούς, η έντονη παραμόρφωση, ο ποοδευτικός περιορισμός της κινητικότητας του ισχίου(ειδικά της απαγωγής), σε συνδυασμό με τα ανάλογα ακτινολογικά ευρήματα.
Στη συνήθη περίπτωση του ασθενή ηλικίας 60 ετών, με ένα μακρό ιστορικό πόνου και επιδεινούμενης διαταραχής της λειτουργικότητας, η θεραπεία εκλογής είναι η ολική αρθροπλαστική του ισχίου. Σε ασθενείς ηλικίας μεταξύ των 40 και 60 ετών, εφ’ όσον η καταστροφή της άρθρωσης είναι μεγάλη, συνιστάται η ίδια χειρουργική επέμβαση.